Mijn dochter ging in juli voor het eerst mee op scoutskamp met de kapoenen. Voor het eerst zou zij 5 dagen aan een stuk niet bereikbaar zijn, voor het eerst zou ik haar 5 dagen lang loslaten... letterlijk. Toegegeven, het was met een serieuze krop in de keel maar uiteindelijk heb ik me toch sterk kunnen houden. Herinneringen van de eerste dag in de crêche of op school werden weer heel erg levendig. Deze herinneringen drukten mij met de neus op de feiten. Vanaf nu wordt het alleen maar erger... dat loslaten, bedoel ik. Volgend jaar zal ze nog langer op kamp gaan en gaan ze nog langere voettochten maken. Binnen een aantal jaar gaat ze alleen met haar fiets naar school. En voor je het weet gaat ze naar haar eerste echte fuif. Verder dan dat wil ik voorlopig niet denken. 

 

De aanloop naar het scoutskamp was nogal een stressvolle bedoening. Zowel de papa als ik zorgden dat het lijstje zorgvuldig werd afgehandeld en dat haar reistas uiteindelijk volledig was. De communicatie tussen de ex en mezelf werd soms gecontamineerd door andere kleine ergernissen, die zó typisch zijn tussen exen die ook nog eens samen opvoeden. Zo wilde mijn ex het originele exemplaar van het kampboekje, geen foto's verstuurd via Whatsapp. Ik wilde evenmin een kopie maar het origineel. We hadden elk onze eigen redenen natuurlijk. Mijn ex is een beetje een controlefreak en ik hou graag alles bij wat kan dienen als een souvenir voor later (haar eerste scoutskampboekje). Anyway, het is gelukkig allemaal in orde gekomen. De takenverdeling was duidelijk. Mijn ex zou dochterlief afzetten en ik zou haar gaan halen. En na 5 dagen ging ik haar dus afhalen en dan werd het interessant...

 

In het kampboekje stond het adres van de eigenaar van het kampterrein. Er zouden wegwijzers worden aangebracht die leidden naar de uiteindelijke kampplaats. Op die wegwijzers stonden de initialen van de scouts. Je kon absoluut niet missen, right?  

 

Eerst stuurde mijn GPS mij naar het kerkje van het dorp waar zij zaten. Ik kon op een bepaald moment niet verder met de auto en moest te voet verder. Er stonden allemaal auto's geparkeerd dus ik had geen reden om te denken dat ik verkeerd zat. Het enige wat mij zorgen baarde was dat er geen wegwijzers stonden, zoals vermeld in het kampboekje. Ik belde een bevriende mama die haar dochters was komen afzetten 5 dagen eerder. Ik moest blijkbaar rechtsomkeer maken en rechtdoor rijden. En ja hoor, mijn GPS leidde mij nu via een andere weg naar het juiste adres.

 

Op dat moment was het lampje van mijn benzinetank al een kwartier aan het branden en ik zat in putje Ardennen waar geen benzinestation in de verste verte was te bespeuren. Maar dat waren zorgen voor later, ik wilde zeker niet te laat zijn om mijn dochter af te halen.

 

Ik kwam uiteindelijk aan op het adres van de eigenaar en daar waren evenmin wegwijzers te bespeuren. Ik belde aan maar niemand deed open. De eigenaar zat op zijn tractor dus moest ik helemaal om. Hij wist niet op welk terrein de scoutsgroep van mijn dochter zat  (hij had 3 terreinen met 3 scoutsgroepen) dus legde hij de weg uit naar het kampterrein waar hij dacht dat ze zaten. Ik wil terug in mijn auto stappen en zie een man uit zijn auto stappen met dezelfde zoekende verwarde blik. Ik vermoedde op dat moment al dat hij wellicht ook gescheiden is en dat hij dezelfde afspraak had met zijn ex. Wij stonden daar immers als enige onwetende zielen op zoek naar onze kinderen. De andere ouders waren hoogstwaarschijnlijk niet gescheiden en waren hun kinderen zowel komen afzetten als afhalen. Vandaar dat zij gemakkelijk de weg terugvonden naar het kampterrein, ook zonder wegwijzers... want die waren reeds verwijderd.

 

Ik vraag aan de man of hij ook zijn kind komt afhalen. Hij zegt ja. Ik leg hem de weg uit: "het is maar een kilometer hier vandaan, volg mij maar." Ik rijd de aangegeven richting uit maar zie geen kampterrein. Na twee à drie kilometer maak ik een U-turn. Ik kruis de wagen van de papa en we doen beiden een teken van wanhoop naar elkaar. Plots zie ik tenten staan. Ik denk: Halleluja! Ik kom vrolijk het terrein opgereden. Dit bleek niet het juiste kampterrein te zijn. Een leiding verwees ons naar een ander terrein een beetje verderop, aan de blauwe container. Wederom rijd ik hoopvol het terrein op en wederom verbaasde blikken van de aanwezigen. Deze keer stap ik uit, de papa stapt ook uit. Ah ja, had ik al vermeld dat het 32 graden was. Ik merkte dat mijn lichaamstemperatuur en mijn relativeringsvermogen in omgekeerd evenredige richting evolueerden. Ik begon zowaar te hyperventilleren want ik stelde me al het worst case scenario voor: stilvallen in de Ardennen nog voor ik aankom aan het juiste kampterrein, vervolgens 2 uur moeten wachten op pechverhelping (want die gaan ook verloren rijden en die hebben het natuurlijk ontzettend druk met deze hittegolf), mijn dochter die mij teleurgesteld aankijkt wanneer ik haar 3 uur later eindelijk kom afhalen. Als ik het zo neerschrijf bedenk ik dat dat niet zo'n ramp was geweest. Mijn dochter had dat wel overleefd... en ik ook haha!

 

Die papa, stapte naar me toe en kalmeerde (en charmeerde) mij door zijn vriendelijkheid en daadkracht.  "We keren terug naar de eigenaar en vragen hem de weg naar het derde terrein", stelde hij voor.  "Zet jouw auto anders aan de kant om te voorkomen dat je je tank leeg te rijdt en rijd maar met mij mee", zei hij. "En vraag miscchien aan de eigenaar waar het dichtsbijzijnde pompstation is", voegde hij er nog aan toe. Ik moet eerlijk zeggen, ik word niet graag gecommandeerd maar ik vind het stiekem wel sexy als een man de leiding neemt... zo af en toe ;).

Is jouw Frans goed? vroeg hij. Ja, zei ik.  Ok, het komt allemaal goed, dacht ik bij mezelf. We were on a mission to find our kids. In normale omstandigheden zou ik nooit in de auto stappen bij een vreemde man. Maar intuïtief voelde ik aan dat deze man te vertrouwen was. Tijdens de veel te korte autorit hadden we voor het eerst de kans om kennis te maken. Hij was inderdaad ook gescheiden, zijn zoon zat in dezelfde scoutsgroep als mijn dochter en had een bijzondere naam.

We kwamen aan bij de eigenaar. We voerden uiteindelijk allebei het woord want zijn Frans viel best mee. De uitleg van de eigenaar was niet echt duidelijk, of lag het aan ons? We hadden al zoveel rondgereden dat we op den duur geen referentiepunten meer erkenden (vervallen bungalo, kleine brug, en nog een woord dat ik niet verstond). Toen hij onze wanhopige blikken zag stelde hij voor om zijn tractor te volgen want hij moest toch die kant op. De papa en ik keken elkaar aan, opgelucht en allebei met een grote smile tot achter onze oren. Ja dat doen we!! We stapten terug in zijn auto en voor we het wisten waren we aangekomen, een halfuur te laat. Een beetje verder stond mijn auto nog te blinken. De papa stond erop om mij af te zetten aan mijn auto zodat ik niet tot daar moest stappen. Ik stapte uit en vroeg zijn naam. Bruno, heette hij. Ik ben Josephine, zei ik. Hij antwoordde met een brede glimlach.

 

Het was een piepklein dalend weggetje dat je onmogelijk kon zien liggen van op de hoofdweg. De tenten van het kampterrein zag je staan aan het einde van het padje. Bruno was er al en hij verlegde een aantal balken zodat ik ook kon parkeren op het terrein. Ik stapte uit en mijn dochter liep met open armen naar me toe. Ze had een reuzetijd gehad en helemaal geen heimwee. Ik kon wel zien dat ze moe was maar daar klaagde ze niet over, zo ken ik mijn hartedief.

 

Hebben die papa en ik nog gezellig zitten keuvelen en gsm-nummers uitgewisseld? Helaas niet. We hebben nog heel even gebabbeld en ik heb hem bedankt. Hij grapte nog dat hij ons wel zou meepakken als hij ons aan de kant van de weg zou zien staan met mijn knalrode autootje. Daarna ben ik meteen op zoek gegaan naar het dichtsbijzijnde pompstation. Het is pas achteraf dat ik besefte wat er was gebeurd. Ik voelde me gegeneerd dat ik mij als een stresskonijn had gedragen en maakte me zelfs zorgen over de indruk die ik had nagelaten. Hij was al die tijd de rust zelve. Ik wist niks van hem, buiten zijn voornaam en de stad waar hij woont. Is hij nog single? Vond hij het ook een fijne ontmoeting? Dat weet ik dus niet. Maar ik weet wel dat ik een leuke gescheiden papa heb ontmoet, niet via online dating of via via maar gewoon spontaan, zonder bijbedoelingen. Het ware fijn geweest om hem deftig te kunnen bedanken met een koel biertje of een glaasje witte wijn op een terrasje. 

 

Wordt vervolgd? Wie zal het zeggen? 

 

De volgende keer dat ik een leuke normale single man (van mijn leeftijdscategorie) ontmoet vraag ik wel een gsm-nummer hoor.  Op mijn leefijd liggen de kansen immers niet meer voor het grijpen.

Klinkt dat wanhopig? Neen hoor, je moet het ijzer gewoon smeden als het heet is haha! 

 

Ik dank VAN HARTE de scoutsleiding voor de goede zorgen en de goede ontvangst bij aankomst en vertrek!

Fijne vakantie gewenst.

 

 

 

Liefs,

Josephine van AlleenMama

 

* De echte naam van die papa is veranderd.

 

#scoutskamp #kapoenen #alleenstaandeouder #alleenmama #oeiikbeneenalleenstaandemamawatnu #alleenstaandepapa #elknadeelheeftzijnvoordeel #dankbaarheid