Vrouwendag

Ik heb altijd een affiniteit gehad met Brussel. Nochtans ben ik opgegroeid in Leuven. Brussel is net als New York een echte meltingpot waar het altijd een beetje voelt als thuiskomen. Het feit dat mijn professionele loopbaan zich grotendeels heeft afgespeeld in Brussel zal ook wel hebben bijgedragen aan mijn voorliefde voor deze stad.

Ik vind het telkens weer fijn om er naar evenementen, lezingen of bijeenkomsten te gaan. Niet alleen is het een aangename manier om te netwerken, het is tevens de ideale gelegenheid om de vinger aan de pols te houden.  Brussel heeft immers het grootste aandeel aan alleenstaande ouders in België. Meer dan 80% van hen zijn alleenstaande moeders. Zij lopen bij voorsprong het grootste armoederisico. Vaak gaat het om moeders met migratieachtergrond.

 

Vandaag was ik aanwezig op de Vrouwendag, georganiseerd door FURIA vzw.  Het is een feministische denktank en actiegroep die ijvert voor een solidaire en meer gelijke samenleving. Ik was daar aanwezig als vrijwilliger en heb tegelijkertijd mijn ogen en oren de kost kunnen gegeven. Van netwerken is er helaas niet gek veel in huis gekomen door het goed gevulde programma  en de vader van mijn kind die in Leuven op mij wachtte.

Ik ben naar twee debatten geweest, eentje ging over #MeToo en een tweede over feminisme en anti-racisme.

 

Tijdens het eerste debat ging het voornamelijk over ongewenste seksuele intimiteiten op het werk en dat het allemaal neerkomt op machtsmisbruik en het weinig te maken heeft met welzijn op het werk. Het ging evenzeer over een andere seksuele opvoeding  en neen durven zeggen. Daarnaast ging het over de weinige vooruitgang die er is geboekt de afgelopen decennia, dat er zelfs een opflakkering is van seksisme en schending van vrouwenrechten. Het ging ook over de behandeling van vrouwen op de arbeidsmarkt en hoe zij zich vaak in een uiterst kwetsbare positie bevinden. Alleenstaande moeders bijvoorbeeld zijn vaak bereid om veel te slikken en te verdragen (ja, ook ongewenste seksuele intimiteiten) als ze daardoor hun job kunnen behouden en financiële stabiliteit voor zichzelf en hun gezin kunnen garanderen. Ik heb altijd een afkeer gehad van het woordje 'kwetsbaar' als het ging over alleenstaande moeders. Ik vind hen integendeel heel krachtig en moedig. Maar toen ik die dame van çAvARIA hoorde vond ik het heel herkenbaar klinken en kon ik niet anders dan toegeven dat je als alleenstaande mama vaak bent overgeleverd aan de genade van je werkgever of direct leidinggevende.

 

De  scheve machtsverhouding manifesteert zich niet alleen op vlak van #MeToo maar evenzeer op vlak van arbeidsvoorwaarden, verlofregeling, werkomstandigheden, psycho-sociaal welzijn op de werkvloer (lees: pesten)  en noem maar op. Ik vond het wel jammer dat in de discussie het woord alleenstaande moeders geen enkele keer is gevallen. Ik had voor mezelf al de link gelegd. Het moet bij feminisme precies altijd over ALLE vrouwen gaan. 

Ik had wel goede hoop voor het tweede debat over feminisme en anti-racisme....

 

Als coach voor gescheiden ouders ben ik constant linken aan het leggen met andere maatschappelijke thema's: seksisme, intersectionaliteit, kinderarmoede, armoede, burn-out, pensioenopbouw, financiële geletterdheid, fiscaliteit... . Linken die anderen vergeten (of weigeren) te leggen. Je mag me gerust een generalist noemen.

 

Het tweede debat heeft om te beginnen veel te lang geduurd en er was te weinig tijd om vragen te beantwoorden van het publiek. Desondanks vond ik het een superinteressant debat! Het is pas naar het einde toe dat één van de panelleden het kort had over hoe moeilijk alleenstaande moeders van vreemde origine het hebben. (Voor de rest is het woord "alleenstaande moeder" geen enkele keer gevallen). Ze wilde daarbij de intersectionaliteit van deze groep benadrukken. Intersectionaliteit wil eigenlijk zeggen: je kan veel vakjes aankruisen op grond waarvan je  gediscrimineerd kan worden (vrouw, alleenstaande moeder, vreemde origine, laaggeschoold, werkloos). Ik kan persoonlijk getuigen dat er inderdaad zoiets bestaat als een cumulatief effect van meerdere factoren. Ik ben evenwel hooggeschoold en perfect tweetalig. En toch heeft mijn status als alleenstaande moeder mijn leven drastisch veranderd, van de ene dag op de andere: terwerkstellingskansen, financiële situatie, huisvestingsituatie, het stigma, perceptie door mannen, perceptie door andere vrouwen,  zelfbeeld, sociaal isolement, perspectieven op een duurzame relatie,... .Dus het klopt helemaal wat die dame vertelde.

 

Maar... ik heb een groot, wat zeg ik, een gigantisch probleem met het feit dat alleenstaand moederschap automatisch en probleemloos onder willekeurige paraplu's wordt ondergebracht, in de hoop dat zij aan hun trekken komen of dat hun zaak ook gediend wordt:

Bij elke thema kan je (een klein of een groot deel van) de alleenstaande moeders betrekken, maar de omgekeerde beweging zie je nooit. De alleenstaande moeder centraal stellen en al deze thema's op een integrale manier aanpakken is precies uit den boze. Onder het mom van: Alle vrouwen hebben te lijden in deze patriachale maatschappij! Is dat dan solidariteit? Is dat dan een gelijke samenleving? Een samenleving waar geen plaats is voor aandacht voor de meest (potentieel) kwetsbaren? Geen wonder dat de beeldvorming rond alleenstaand moederschap de bal volledig mislaat. Geen wonder dat de overheid deze groep onaangeroerd laat en liever hun problemen afzonderlijk aankaart en aanpakt. Met als gevolg dat er alleen maar een versnipperd beleid is met hier en daar steunmaatregelen voor alleenstaande ouders. Maar structurele maatregelen blijven uit, zoals daar zijn:

 

Nu telt de wet van de sterksten. Diegenen die achterblijven hebben pech en zijn gedoemd om in die neerwaarse spiraal terecht te komen. En daar kunnen dan weer programma's en projecten voor opgezet worden die gesubsidieerd worden door dezelfde overheid die het probleem heeft gecreëert of op z'n minst mee in stand houdt. Kafkaiaans!

 

Ik ben op dreef hoor... ;)

 

Ik besef wel dat het niet het opzet was van deze dag om stil te staan bij de rechten van alleenstaande moeders in deze maatschappij. Het ging over feminisme. Maar ze hadden alleenstaande moeders wel mogen vermelden, zoals ze ook uitgebreid hebben stilgestaan bij mannen, LGBTQ, vluchtelingen en mensen zonder papieren. Ik ben persoonlijk van mening dat de schending van de rechten of discriminatie van alleenstaande moeders (op eender welk vlak en waar ook ter wereld) de ergste vorm van mensenrechtenschending is, na kinderrechten.  Er zijn dan altijd minstens drie slachtoffers als dat gebeurt: de moeder, haar kind en de samenleving.

En dat standpunt miste ik  jammer genoeg in beide debatten.

 

Nochtans, het hoeft niet zo te zijn. De beste remedie voor de alleenstaande mama is preventie, door terug aan het stuur van haar eigen leven te gaan zitten. Maar hoe doe je dat in een maatschappij die niet echt meewerkt?

Begin bij jezelf, durf uit je comfortzone te treden. Een goeie tip: zoek hulp bij je journey naar zelfontdekking en innerlijke vrijheid. Het is absoluut geen schande om daarbij begeleiding te wensen: iemand die met jou de weg aflegt (niet in jouw plaats),  iemand die je innerlijke krachten en hulpbronnen aanboort, je aanmoedigt, je op het juiste pad houdt, je babystapjes viert en samen met jou ten allen tijde het einddoel voor ogen houdt. En dit alles binnen een redelijke termijn.

 

Bij AlleenMama ben je aan het juiste adres en bij de juiste persoon. Meer weten? Vraag een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek aan. Telefonisch bekijken we dan wat JIJ wil in je leven en of/hoe ik je daarbij kan helpen.

 

 

"Het begint bij geloven dat het mogelijk is"

 

 

Ga naar: Afspraken & boekingen

 

Tot gauw!

 

Liefs,

JoSephine x

 

#Furiavzw #feminisme #alleenmama #eenoudergezin #alleenstaandmoederschap #intersectionaliteit #lifecoach #persoonlijkeontwikkeling #scheiding #armoedebestrijding #versnipperdbeleid #comfortzone #solidariteit #gcdekriekelaar